Kiedyś bardzo otwarcie rozmawiałam na temat moich pomysłów, planów i marzeń.

Lubiłam o tym mówić, opowiadać, dzielić się z innymi.

W pewnym okresie życia moje marzenia stały się tak dojrzałe, że stały się moim celem. Postanowiłam dużo zmienić w życiu, by je osiągnąć.

Moje pomysły nie podobały się wszystkim

Moje pomysły i cele mówione głośno przestały  podobać się tym, z którymi się nimi dzieliłam.

Ale jak to? Kobieta z dobrym zawodem, dwójką dzieci chce tu jeszcze coś zmieniać, zamiast znaleźć w końcu równowagę w życiu?

Zamiast wsparcia bardzo często w reakcji dostrzegałam krzywy uśmiech, uniesione brwi, przeciągnięte aaaahhhhaa, za którym stało:

„Och… kiedy Ty wydoroślejesz?”

„A jak niby chcesz to zrobić?”

„Daj sobie lepiej z tym spokój.”.

…te gesty i minki… jak dobrze je wszystkie znam!

Zauważałam to wszystko. Bolało, zniechęciło, raniło. 

Czasami bardzo głęboko, ponieważ pochodziło od ludzi, którym ufam i których kocham.

Dzisiaj też nadal te reakcje by bolały, bo nie da się wypracować tak grubego pancerza emocjonalnego, by to już nigdy do mnie nie trafiło, w szczególności, że pochodziło od bliskich osób.

Co dzisiaj robię? 

Pracuje w ciszy. Nie prosze o opinię. Nie dlatego, że chcę komuś zrobić na złość, ale dlatego, że nie chcę wystawiać się na kolejne zranienie.

Realizuję po prostu to co mi serce podpowiada. Idę tam, gdzie chcę być, robię to co kocham.

Co mi pomogło w takiej decyzji?

Świadomość, że  wszyscy oni mogą myśleć na dwa sposoby:

Albo mnie tak bardzo kochają i  chcą mnie ustrzec przed możliwą porażką, albo robią to bo sami mają własne niespełnione ambicje.

Jeśli robią to z miłości, to trochę błędne mają założenia, bo z miłości się wspiera, a nie podcina skrzydła. Z miłości się cieszy dla drugiego człowieka. Jeśli tego nie potrafisz to milcz, tak narobisz mniej szkód.

W każdej z tych osób, która podcina skrzydła jest coś, z czego może być niezadowolona. Może nie ma idealnego związku, idealnego ciała, stylu życia, nie żyje życiem, jakim zawsze chciała żyć.

Każda z tych osób nauczyła się cieszyć z tego, co im życie przynosi i oczekiwali ode mnie tego samego, a ja  im się opieram i idę w stronę marzeń.

Mój świat był dla nich po prostu za duży. Nie rozumieli, że spełnienie w moim świecie wyglądało inaczej niż „zadowolenie” w ich życiu.

Moje marzenie, za którym podążam, to nie cel, to bardziej podróż. To dużo więcej. To rozwój. Ja teraz pragnę rosnąć i rozwijać się razem z tobą, jeśli mi na to pozwolisz.

Jeśli jesteś gotowa na zmiany.

Jeśli marzysz, by wyjść z szeregu, to jesteś tutaj w odpowiednim miejscu.

Ponieważ Twoim zadaniem jest pozostawienie śladu na tym świecie – nie tylko odcisku tyłka na kanapie.

Bez względu na to, co wydarzyło się w twoim życiu do tej pory, nie wyznacza tego , co możesz osiągnąć w przyszłości. Nic, co wydarzyło się 15 lub 3 lata temu, nawet to, co wydarzyło się dzisiaj rano.

Zastanów się:

Co powstrzymuje cię przed robieniem tego, w co naprawdę wierzysz?

Wątpliwości w siebie, zbyt mała pewność siebie, niepewność czego? Opinia innych?

Dlaczego ciągle pchasz rzeczy, które się tak naprawdę nie ruszają?

Ponieważ wciąż szukasz dokładnego planu, nie chcesz ryzykować?

Dlaczego chowasz głowę w piasek, jeśli chodzi o TWOJE życie?

Ponieważ boisz się, że może być gorzej? Bo chodzi o stawienie czoła wyzwaniom?

Na co czekasz?

Wiem, że odpowiedź jest już dawno w tobie.

Wiem też, że czasami trudno jest się w nią wsłuchać. Ale właśnie tam leży Twoja największa szansa na szczęśliwe życie!

Nigdy nie przekreślaj swoich oczekiwań wobec siebie i swojego życia tylko dlatego, że są niewygodne dla kogokolwiek innego!!!

Marzenia same się nie spełniają. Marzenia się spełnia.